Ik kan mijn 18 jarige zelf nog op de bank zien zitten met mijn ouders, peinzend over de vraag of hij wel of niet de kans moet grijpen om naar Amerika te gaan om daar zwemmen en school te combineren. Wat zou ik graag tegen hem willen vertellen dat hij de beste keuze van zijn leven gaat maken. 

Tijdens de EJK in Hodmezovasarhely in 2016 kreeg ik op Facebook een berichtje van de sprint coach van NC State, hij was onder de indruk van mijn  zwemtijden en wou graag dat ik voor zijn universiteit kwam zwemmen. Op dat moment liet ik het nog grappend zien aan mijn ouders, maar het bleek de eerste van vele berichten te zijn van Amerikaanse universiteiten, het feit dat hij de eerste was maakte dat ik het wel extra bijzonder vond. Op een geven moment was ik zo overweldigd van alle mailtjes van universiteiten dat ik definitief nee zei op het aanbod om naar Amerika te gaan. 

Een jaar ging voorbij en ik kreeg nieuw aanbod in de mail, eentje van de Universiteit van Hawaï. Deze intrigerende mij, wie wilt er namelijk niet 4 jaar leven op een tropisch eiland en genieten van de natuur en het strand? Vanaf dat moment ben ik de stap weer gaan overwegen, en ik kwam al snel in contact met de sprint coach NC State (toen #4 nu #4). Daarnaast overwoog ik andere scholen als Arizona State (toen #20 en nu #1, onder leiding van de coach die Michael Phelps heeft grootgebracht, Bob Bowman), Harvard University (toen #18 nu #unranked, vanwege de academische mogelijkheden) en the University of Texas at Austin (toen #1 nu #6, omdat mijn toenmalige coach Marcel Wouda contact had met de hoofdcoach). Uiteindelijk heb ik een trip gemaakt naar NC State en ik voelde me meteen thuis, de jongens straalde lol uit en ik merkte aan alles de gretigheid van het programma. 

Uiteindelijk heb ik in Amerika een paar van de beste jaren van mijn leven gehad. Ik ben in principe op alle fronten gegroeid, als zwemmer en als mens, en heb ik een studie Materiaalkunde afgerond. Als zwemmer heb ik geleerd hoe ik boven mijzelf uit kan stijgen op het belangrijkste moment en hoe ik om moet gaan met de enorme druk die je als college atleet wordt opgelegd, ik heb geleerd hoe ik mijzelf door de zwaarste momenten in training moet sleuren, ik heb geleerd om mijn leven te plannen, en ik heb geleerd hoe ik een teamgenoot kan zijn, om daarmee niet alleen mijzelf beter te maken als zwemmer maar ook mijn teamgenoten kan inspireren om beter te maken als zwemmer. En daarmee als persoon. Het is moeilijk om onder woorden te brengen wat het leven als student-athlete precies met je doet, het enige dat in de buurt komt is dat het je in principe een 4-jarige levens bootcamp doormaakt waarin je tools verdient die je in een enorme toolbox stopt, die je uiteindelijk je hele leven kan gebruiken om verder te komen. In Amerika wordt je zelfs sneller aangenomen bij bedrijven als je aangeeft dat je bij een college zwem team hebt gezeten omdat ze weten welke tools je daarmee bezit. En voor die enorme toolbox ben ik ontzettend dankbaar.

Ik heb als zwemmer bij NC State veel bereikt. In estafetteverband ben ik 1 keer nationaal kampioen geworden in een nationaal record. Ik zwom hierbij de op één na snelste 50 vlinder split ooit. Daarnaast ben ik met NC State in 9 andere estafettes in de top 5 geëindigd, waarbij ik tijdens een van de estafettes de 4e tijd ooit splitte op de 50 vrij. Individueel ben ik tijdens NCAA kampioenschappen 8 keer in de top 12 geëindigd.