Als zwemmer staat het hele leven eigenlijk in het teken van enorme ups (bijvoorbeeld de grote tournooien waarbij je in de spotlight staat) en enorme downs (bijvoorbeeld de vermoeidheid van zware trainingen). Volwassen worden is het leren om dit soort ups & downs te kunnen bufferen. Voor degenen die een beetje opgelet hebt tijdens scheikunde klinkt dit misschien bekend, maar als je het niet herkent dan bedoel ik in deze context dat je de extreme pieken en dalen wat minder extreem wilt kunnen maken. Je moet de extremen leren beheersen als het ware, en accepteren, waardoor ze voor je gevoel minder extreem worden. Daarmee bedoel ik niet dat je ineens minder goed moet presteren en minder diep moet graven in harde trainingen, maar ik bedoel dat je beter om moet leren gaan met de mentale belasting die die ups & downs geven. Ervaring leert, door het ondergaan van die ups en downs en het leren beheersen van de emoties kan je dan steeds beter bufferen. En dat maakt het topsportleven sustainable.